Samansetingar við -víkar- ella -víks-, t.d. Leirvíkartunnilin ella Leirvíkstunnilin?
Tað er eitt fast mynstur í samansettum føroyskum staðarnøvnum at tá ið forliðurin inniheldur orðið vík ósamansett, hevur forliðurin formin Víkar-, t.d. Víkarbarmur, Víkarbyrgi, Víkarfjørður, Víkarnes, Víkartindur, Víkarvatn.
Er forliðurin hinvegin eitt samansett navn við -vík (t.d. Hoyvík) fær hann s sum samansetingarklípi tá ið hann verður forliður í eini nýggjari samanseting. Dømini um hetta eru mong í tali, og nevnast kunnu: Hoyvíkshólmur, Tjaldavíkshólmur, Leirvíksfjall, Leirvíksfjørður, Elduvíkslíð, Hósvíksleiti, Hvalvíksskarð, Rituvíkshálsur, Sandvíksfles, Sandvíkshagin, Ørðavíkslíð o.fl.
Ofta síggja vit kortini at roynt verður at seta -ar- í staðin fyri -s- inn í slíkum nøvnum, uttan iva tí fólk hugsa sum so, at vík er kvennkynsorð og kvennkynsorð kunnu ikki “fáa -s í hvørsfalli”. Serliga sæst hetta í nýgjørdum nøvnum, eitt nú nøvnum á vegum og tunlum, t.d. Leirvíkartunnilin, Sandvíkartunnilin, Rituvíkarvegur, Æðuvíkarvegur (men Klaksvíksvegur, Hoyvíkshøllin).
Ofta stendst kjak av hesum, tí fólk vilja hava at vita hvat “rætt” er.
Staðarnavnanevndin heldur at einki er galið við navnaformum sum Leirvíkstunnilin og Rituvíksvegurin, og hon staðfestir at tílíkir navnaformar við s sum samansetingarklípi eru í fullgóðum samljóði við føroyskan navnasið.